‘Voed je kinderen beter op’ Het grotere plaatje

 

 

Vandaag in de Telegraaf doet minister Plasterk een moreel appel op de burgers om hun kinderen beter op te voeden http://www.telegraaf.nl/binnenland/21225736/___Pak_kroost_aan___.html

We laten de analyse of dit kabinet überhaupt wel enige pretenties mag hebben van de burgers gezien het eigen beleid en gedrag buiten beschouwing, maar zoomen in op een aantal velden waarin de overheid een belangrijke factor is in het randvoorwaarden scheppen om ook daadwerkelijk kinderen ‘beter’ op te kunnen voeden.

 

Het economische model

Dwingend in het Verdrag van Lissabon oftewel de EU grondwet is ons een economisch model opgedrongen van vrije marktwerking. Een dogmatische bewuste keuze waar wij als land bijna geen mogelijkheden meer hebben om van af te wijken. Alles wat eenmaal vermarkt is valt onder Brussel en daarmee buiten de democratische controle van ons parlement.

Dit model van vrije marktwerking, dat enkel succesvol kan zijn wanneer er sprake is van eindeloze groei, heeft haar plafond bereikt. Recessie en sommige analisten beginnen zelfs te spreken van een depressie leiden tot hoge werkeloosheid en armoedeval om nog maar te zwijgen van de effecten van het model op het milieu.

Eveneens vastgeplakt aan de vrije marktwerking is het Friedman bezuinigingsmodel wat weer leidt tot een verdere armoedeval en het uitdunnen van de middenklasse waardoor er een zeer grote groep mensen overblijft met net wel of net niet voldoende geld om te overleven tegen een klein groepje dat steeds rijker wordt.

Inherent aan de Friedman doctrine is een daling van inkomsten bij de overheid.

Sociale vangnetten worden diep aangetast; iedereen MOET ‘meedoen’ waarmee bedoeld wordt dat een ieder wordt geacht deel te nemen aan het betaalde arbeidsproces. De waarde van een persoon wordt afgemeten aan wat hij/zij verdient.

Tegelijkertijd is er sprake van een gemeentemodel waarbij de financiële gezondheid sterk afhankelijk is van de grondinkomsten. Wat heeft het economische model van doen met de kwaliteit van opvoeding?

 

De crèche/BSO/School

 

Als ouder word je geacht fulltime te werken. Dit past bij het model van vrije marktwerking, maar eveneens is de sociale druk groot.

Een ouder die ervoor kiest gedeeltelijk of geheel thuis bij de kinderen te blijven wordt weggezet als iemand die doet aan kapitaalvernietiging en als oninteressante gesprekspartner.

De kwaliteit van onze crèches en buitenschoolse opvang is ondermaats https://openaccess.leidenuniv.nl/bitstream/handle/1887/16109/Groeneveld%20100924%20Proefschrift%20definitief.pdf?sequence=1 zie figuur 1.2 Daarnaast blijkt uit zo goed als al het aanwezige longitudinale onderzoek (ook Nederlands onderzoek) http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/j.1467-8624.2007.01021.x/full dat er een statistisch significante correlatie is tussen het aantal uren dat een kind op een crèche doorbrengt en problematisch sociaal gedrag op latere leeftijd.

Vanzelfsprekend is een correlatie niet hetzelfde als een causaal effect en zijn deze gemeten effecten niet ‘de schuld’ van een crèche of buitenschoolse opvang. Ook hier geldt dat er te weinig middelen zijn om meer personeel op een groep te zetten en deze beter te betalen waardoor veel beter geschoold personeel aangenomen zou kunnen worden. In Finland bijvoorbeeld is personeel van de crèche universitair geschoold. Dit geldt voor alle docenten in het onderwijs; het is dan ook niet verwonderlijk dat Finland de nummer 1 van de PISA scorelijst is.

Overigens meet de PISA score cognitieve ontwikkeling en geen sociale gedragsontwikkeling.

Nog altijd is de kwalitatief beste opvoeding de opvoeding die vooral in de eerste levensjaren wordt verzorgd door de ouders in een wijk met sterke sociale cohesie. Waarom zouden we het niet zo organiseren?

 

Bottlenecks: Grondpolitiek/Ruimtelijke ordening/waterhoofd centrale overheid

 

Er is geen betaald werk voor iedereen en waarom je dat zou moeten willen is en blijft raadselachtig. Waarom zou iemand die eigen groenten verbouwt, zonnepanelen heeft, mantelzorg doet voor de bejaarde buurvrouw en ’s middags een paar buurtkinderen opvangt van kleinere waarde zijn voor de samenleving dan iemand die elke dag een paar uur in de file staat om naar het werk te gaan?

Ik zou in ieder geval niet weten waarom.

Groot probleem is ons stelsel waarbij de kosten levensonderhoud zo enorm zijn dat een dergelijk eveneens nuttig leven zo goed als onmogelijk wordt gemaakt. Grote hap van de kosten wordt bepaald door het verwonen.

 

Grondpolitiek waarbij gemeenten in hoge mate afhankelijk zijn van grondinkomsten om een sluitende begroting te genereren hebben de prijs veel te hoog opgedreven.

Voor een enigszins gezonde woningmarkt zou eigenlijk nog zeker 25% van de grondwaarde afmoeten. Een model waarin een woningbouwcorporatie niet eens de basale taak van huurwoningen verhuren en bouwen kan doen zonder failliet te gaan is een ziek model.

Een grote ingreep door gemeenten door het drastisch verlagen van de grondprijs bewerkstelligt het gewenste effect vanzelf. Natuurlijk betekent dit dat gemeenten een aantal taken niet meer zullen kunnen uitvoeren, die zullen op het bord van de burgers zelf vallen.

Eveneens vergt een dergelijke ingreep een herstructurering van het bancaire stelsel. Als geldschepper uit het niets om hypotheken te verstrekken en hieraan te verdienen door middel van rente zullen zij zeker de helft van het verlies op woningen moeten nemen. Dat betekent een nieuwe taxatie van bezit en wijziging van de hoogte van hypotheken.

Na deze ingreep worden de woonlasten aanzienlijk lager, waardoor de druk op burgers flink afneemt; dit maakt de weg vrij voor meer zelf voor onze kinderen zorgen en het opzetten van structuren waarbij we de taken die wegvallen bij gemeenten gezamenlijk kunnen gaan organiseren.

De ‘iedereen moet per se betaalde arbeid verrichten’ dwang is dan financieel in ieder geval voor een deel verdwenen. Deze ingreep betekent eveneens dat je de hele bureaucratische toeslagenparade kunt afschaffen; een zeer prettige bijeenkomst.

 

Nog een bottleneck vormt de ruimtelijke ordening. Wie weleens geprobeerd heeft een wijk op te zetten met elementen voor sociale cohesie bevordering weet waar ik het over heb.

Van speeltuin, tot gezamenlijke moestuin, tot brede school met integratie van buurthuis en zorg tot autovrije zones; voor elk plan zijn de obstakels enorm.

Inflexibele bestemmingsplannen en allerlei procedures en commissies die zelfs bepalen hoe een boom in een wijk eruit moet zien ontnemen burgers de moed behoorlijk om gezamenlijk iets te ondernemen.

Gelukkig is er een positieve trend te bespeuren van gemeenten die meer met burgers samen doen, maar de rol is nog steeds teveel leidend in plaats van faciliterend. Gooi als gemeenten een samenwerkingsplatform in de lucht en laat burgers meedenken maar ook meebeslissen over systeemwijzigingen.

 

Tot slot wie een fatsoenlijke opvoeding propageert moet burgers ook durven loslaten. De rol van de centrale overheid met al haar instanties wordt er steeds meer een van totale controle op burgers van de wieg tot het graf. Niet op een ondersteunende faciliterende wijze maar een rol van bespieden, dwingen en straffen.

Het op burgers loslaten van allerlei risicomodellen al vanaf de geboorte heeft geen enkele bewezen toegevoegde waarde, maar zorgt wel voor een terugtrekkende beweging. Privacy is een basisbehoefte, geef ons die terug en zorg voor randvoorwaarden zodat wij als burgers gezamenlijk onze kinderen fatsoenlijk kunnen opvoeden.