CITO, schooladvies en doelmatigheid; in het land der blinden is eenoog koning.

 

Vandaag kopt Trouw: ‘Advies van basisschool zegt weinig’. De onderwijsinspectie is er als de kippen bij een onderzoek in te stellen naar de kwaliteit van de schooladviezen. Overgewaaid vanuit de Verenigde Staten teistert een bureaucratische controlewind in toenemende mate de onderwijzers. De gedachte erachter is dat door het verzamelen van zoveel mogelijk gegevens onderzoek gedaan kan worden waarop men beleid kan maken met als gecommuniceerde inzet de kwaliteit van het onderwijs verbeteren.

Je zou verwachten dat we na jaren van steeds maar toenemende registratie en dataverzamelwoede een verbeterde kwaliteit van onderwijs mogen aanschouwen. Is dit het geval? Welnee.

 

Doelmatigheid

 

De CITO eindtoets basisonderwijs is een instrument waarmee je een aantal vaardigheden meet, deze toets is onderhavig aan dezelfde manco’s als alle andere capaciteitentesten. Er is een enorme hoeveelheid aan variabelen die van invloed zijn op een testscore die tezamen maken dat de voorspellende waarde van dergelijke toetsen eigenlijk nooit de 0,4 overstijgt; de foutmarge is dus enorm.

Uit al het beschikbare onderzoek blijkt dat de predictieve waarde van het schooladvies aanzienlijk hoger is, zo rond de 0,6.

De waarde van het schooladvies is al vele malen onderzocht, de onderwijsinspectie gaat dus nutteloos belastinggeld verspillen.

 

In het artikel in Trouw wordt gesuggereerd dat de CITO score een soort van algemene waarheid bevat en dat afwijkingen van die score met betrekking tot schooladvies wel moeten betekenen dat het schooladvies niet deugt. Het spreekt voor zich dat hier een foutieve redenering aan ten grondslag ligt, die jammerlijk genoeg wordt bestendigd in de actie van de onderwijsinspectie.

Een CITO toets is slechts een instrument dat als ondergeschikte factor mee kan wegen in een beslissing voor een bepaald type onderwijs, het mag nooit leidend zijn en CITO zelf onderkent dit ook.

 

De evidente doelstelling van een schooladvies met daaraan gekoppeld het ondergeschikte instrument CITO toets, is kinderen op een school geplaatst krijgen die aansluit bij hun capaciteiten en interesses zodat zij een zo groot mogelijke kans maken de vervolgschool ook succesvol te doorlopen.

Aangezien de docent veruit de meeste instrumenten tot zijn/haar beschikking heeft om dit advies het beste te kunnen doen, is er geen enkele reden noch wetenschappelijk onderbouwd noch procesmatig om de CITO score een factor te maken waar zelfs beleid op wordt gestoeld.

 

Meetwoede en bigdata

 

Meten is hot en docenten besteden steeds meer van hun tijd aan het voldoen aan de niet aflatende datahonger van de bureaucratische kaste. Steeds meer data moeten worden aangeleverd waar bestuurders en beleidsmakers allerlei berekeningen mee doen. Hou me ten goede maar ik heb nog nooit maar een begin van een bewijs gezien dat het verzamelen van al deze data de kwaliteit van onderwijs ten goede komt; sterker nog, we dalen als land op de internationale PISA scorelijst.

 

We zijn hard op weg het falende beleid uit de VS ten volste te implementeren. Beleid dat uitstekend verwoord is in deze hartverscheurende ontslagbrief van een docent die zegt dat het beroep van docent niet meer bestaat http://www.washingtonpost.com/blogs/answer-sheet/wp/2013/04/06/teachers-resignation-letter-my-profession-no-longer-exists/

Data van de CITO toets worden zelfs gekoppeld aan inkomensgegevens http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/20535_weten_basisscholen_wat_er_met_hun_citoscores_gebeurt/  van gezinnen op basis waarvan (excusez le mot) pennenlikkers weer allerlei ongefundeerde uitspraken zullen doen en erger nog, beleid op zullen maken.

 

Het enige dat bereikt wordt is dat goede docenten die hun vak niet meer ongestoord kunnen uitoefenen en tot het bot gewantrouwd worden het onderwijs zullen verlaten.

Deze ongebreidelde meetwoede die al begint bij kinderen van vier jaar moet afgelopen zijn; er is geen enkele rechtvaardiging voor, want geen enkel bewezen resultaat.

Docenten en ouders zijn er spuugzat van, geef het onderwijs terug aan de docenten waar het hoort en waar het zich bevond toen Nederland internationaal nog bovenaan prijkte wat betreft kwaliteit van onderwijs.