Verzorgingshuizen zijn juist wel geschikt voor zelfstandig wonen met hulpvraag.

 

 

In Zorgvisie verscheen onlangs een stuk waarin woningcorporatie topbestuurder Harry Rietveld stelde dat de huidige verzorgingshuizen niet geschikt zijn voor omkatten naar zelfstandige wooneenheden. Hij vroeg zich onder andere af wie dan immers de recreatiezaal en de receptionist zou moeten betalen. http://www.zorgvisie.nl/Huisvesting/Nieuws/2013/2/Rietveld-Extramuralisatie-moet-langzamer-1173571W/ Naar mijn mening zijn verzorgingshuizen juist uitermate geschikt, maar is het nodeloos ingewikkelde systeem een frustrerende factor en ik zal dat beargumenteren.

 

 

Dat het kabinet heeft besloten dat ouderen met indicaties zzp1 tot en met zzp4 niet meer voldoen aan het profiel voor een intramuraal verblijf wil niet zeggen dat deze mensen geen relevante zorgvraag meer hebben; dat is immers wel het geval.

In het nieuwe model krijgt een oudere in het ergste geval te maken met drie verschillende instanties; de zorgverzekeraar die verantwoordelijk is voor de curatieve zorg, het zorgkantoor voor de AWBZ zorg en de gemeente voor de thuiszorg. Het laat zich raden dat het onderbrengen van al deze verschillende vormen van zorg bij een partij veel efficiënter en effectiever zou zijn; helaas is deze keuze niet gemaakt.

Ander probleem is de indicatiestelling, die is arbitrair en administratief van aard. Het zal regelmatig voorkomen dat iemand niet naar een verzorgingshuis mag terwijl deze persoon ook met hulp eigenlijk niet meer thuis kan wonen. Het laat zich raden welke kosten dit aan de achterkant met zich meebrengt en dan hebben we het nog niet over de veel belangrijkere mensenrechten van de hulpbehoevende.

Ook is er al veel gezegd over de problematiek met een beroep te moeten doen op vrijwilligers uit je omgeving. Dat model in een drang en dwangconstructie is tot mislukken gedoemd.

Waarom niet opteren voor meer keuzevrijheid?

 

Het verzorgingshuis van de toekomst

 

Eigenlijk is het een geluk bij een ongeluk van discutabel beleid dat er behoorlijk wat verzorgingshuizen leeg zullen komen. Met de leegstand vertrekt immers ook de zwaar overbetaalde bestuurderskaste die in het huidige model zich een flinke hap van het budget heeft toegeëigend.

Dit geeft ruimte voor echte maatschappelijke initiatieven, kwalitatief hoogstaande ouderenzorg en nog tegen veel lagere kosten ook.

Het idee is het verzorgingshuis open te stellen voor elke 65 plusser die er wil wonen. In een nog meer geavanceerd model zou je zelfs kunnen denken aan een ieder die er wil wonen, want dat ouderen enkel met ouderen onder een dak willen vertoeven is natuurlijk een hele vreemde aanname.

Door een aantal ingrepen in de vastgoedstructuur kun je wat meer variatie in de appartementen maken zodat er voor elk wat wils is met daarin een gevarieerd huurtarief.

Maak het vastgoed duurzaam door middel van eigen energieopwekking en zorg daar waar mogelijk voor een eigen eetbare tuin rondom het complex.

 

Iedereen huurt de eigen wooneenheid van de eigenaar van het complex of beter nog koop het complex coöperatief en huur vervolgens van je eigen coöperatie. Met een gemiddelde huur van pak ‘em beet 350 euro en 100 wooneenheden is het immers zonde als de flinke winst op die 35.000 euro in de zakken van een ander verdwijnt.

Daarnaast kun je in coöperatief format ook helemaal zelf bepalen of je bijvoorbeeld je gezamenlijke faciliteiten (af en toe) wilt opengooien voor de wijkbewoners om gezellig samen te eten of andere dingen samen te ondernemen. Is er een ongebruikte ruimte dan kun je die verhuren als kinderopvang, een sportschool; legio mogelijkheden.

Je bepaalt zelf wie je kleding wast zonder peperdure gedwongen winkelnering.

Oud zijn betekent immers nog niet dat iemand die zichzelf gebombardeerd heeft tot verzorgingshuis baas het recht heeft je leven in te richten.

Indien een pand kopen in een coöperatie niet lukt, richt een vereniging van huurders op waarmee je de gezamenlijke faciliteiten betaalt. Zo kun je een kok inhuren, een receptionist, misschien iemand die de algehele coördinatie van het complex doet, een administrateur, een sportbegeleider, schoonmakers; kortom alles wat de ouderen zelf denken nodig te hebben.

 

Cure en care geeft natuurlijk door de drie verschillende betrokken instanties een enorme administratieve rompslomp, maar aangezien gezamenlijk inkopen van zorg evidente voordelen oplevert is er geen verzekeraar, zorgkantoor of gemeente die hierover moeilijk zal doen. Kwestie van afspraken maken.

Als voorbeelden; thuiszorg leveren aan 10 verschillende ouderen die nog in hun eigen huis wonen, kost een stuk meer dan 2 thuisverzorgenden fulltime in het complex laten werken.  Superteams samenstellen van bijvoorbeeld huisartsen, wijkverpleegkundige en een geriatrisch specialist opent ook allerlei perspectieven op fantastische zorg die veel minder duur is dan de losse ‘ieder voor zich’ variant.

Houdt wel in dat de zorgverzekeraars allemaal moeten meewerken, maar wie de mond vol heeft van preventieve zorg, moet ook B zeggen.

Vanzelfsprekend zitten er vooral aan het AWBZ financieringsmodel voor zzp5 wat haken en ogen op administratief niveau, maar niets dat niet oplosbaar is.

Mits een zorgkantoor natuurlijk meewerkt. Zij zullen wel een contract moeten geven; dat houdt wel in dat er aan een enorme bak bureaucratische eisen voldaan moet worden. Het is echter geen kwantummechanica; iemand uit het veld kan dit tegen een normale vergoeding prima op zich nemen.

 

Maakt een zorgkantoor de AWBZ bijdrage wel onmogelijk door geen contract te geven (zit er dik in want hebben allerlei productie eisen, ja serieus, ze noemen het ‘productie’ ) en/of wil je sowieso gevrijwaard zijn van de hele bureaucratische carrousel, dan maar zonder. Bijna iedereen wordt zelf ooit categorie zzp5 en met solidariteit kun je gemakkelijk specialistische hulp zelf rechtstreeks inhuren.

Dat zelf inhuren heeft ook weer het voordeel dat iemand met een lichtere zorgvraag uit het complex er ook een beroep op kan doen indien gewenst. Dat hier een signalerende functie vanuit gaat laat zich raden.

Met een gemiddelde huur van 350 euro, een paar tientjes voor wat collectieve verzekeringen en 250 euro per maand voor eten en extra (zorg) faciliteiten is vorstelijk te leven na aftrek van alle kosten. Al helemaal als het pand zelf energie opwekt en er de mogelijkheid is bijna het hele jaar door een flink aandeel van de voeding lekkers vers uit eigen tuin te halen.

 

Ouderen hebben er recht op zich geen zorgen te hoeven maken over hun verzorging. Je oude dag die met gebreken komt, zou zo fijn mogelijk moeten kunnen zijn en een ieder heeft recht op een veilige geborgen leefomgeving.

Ik zou ouderen en andere maatschappelijk betrokkenen dringend willen adviseren alvast te kijken naar de mogelijkheden voor een dergelijke variant. Er komen straks namelijk nogal wat bestuurders zonder werk te zitten die maar wat graag baas willen blijven spelen over zo’n complex en we weten allemaal wat dit voor de richting van de geldstromen en de kwaliteit van de zorg betekent.

Voor het beschreven complex in het voorstel betekent elke euro boven de 60.000 per jaar die een directeur zichzelf toe-eigent een gevaar voor de levensvatbaarheid van het complex. Trap daar dus niet in.

Een coördinator zul je nodig hebben, kies dan iemand uit die zowel de zorg kan coördineren als de administratie kan doen. Combineer handig in vaardigheden.

Ga je toch met een zorgkantoor in zee dan heb je weer vereisten rond toezicht, vraag daar vrijwilligers voor. Zat competente mensen die dat graag doen.