Het aansturen op het verder uitdijen van de diensteneconomie

 

De vraag ‘wat ga ik verdienen met mijn toekomstige baan?’ wordt belangrijker dan ooit. Het gaat immers niet enkel meer om het inkomen uit de baan zelf, maar om de molensteen om de nek van schulden.

Een diensteneconomie is zeer conjunctuur gevoelig, vandaar allerlei mooie woorden en prachtige plannen over een echte kenniseconomie waarin de maakindustrie een belangrijke factor is.

De studenten die echter inhoudelijk ueberhaupt in staat zijn om iets te maken begeven zich in het onderzoeks- en productiedomein op hoog inhoudelijk niveau.

Juist deze banen verdienen minder. Pak elke willekeurige CAO erbij en je constateert dat de salarisschalen binnen het primaire proces ergens stoppen waarna de rest van de schalen enkel nog voor de praatberoepen gereserveerd zijn; overhead dus, dus diensten.

Studenten zullen dus nog vaker kiezen voor een praatberoep en niet voor een daadwerkelijk inhoudelijk vakgebied.

Wederom een belangrijke factor die totaal over het hoofd is gezien.