‘Oudere werkloze is een mopperende inflexibele oude zak, die moeten we niet’

 

 

Oudere werknemers worden hard getroffen door de crisis, het percentage werklozen onder ouderen stijgt snel en er is geen zicht op verbetering. De standaard Pavlov reactie is er een flinke zak geld vanuit de centrale overheid tegenaan gooien om werkgevers voordeeltjes te geven bij het aannemen van een 50+’er en re-integratiebureaus te spekken. Zijn dat doelmatig bestede gelden?

Naar mijn mening niet; het vergt een mentaliteitsverandering bij de werkgevers waaronder de overheid zelf.

 

Basisaannames

Er zijn nogal wat aannames vooral met betrekking tot persoonlijkheidskenmerken en productiviteit van de oudere werknemer.

Het is nog net niet dat de potentiële werkgever bang is dat de oudere achter het bureau de urine vrij laat lopen, maar veel scheelt er ook niet aan. Zo zou de oudere minder productief zijn, vaker ziek en daardoor afwezig, de hersens zouden minder snel werken en ze zouden inflexibel zijn.

Tja, het beeld van de mopperende oude zak die niks wil aannemen en de helft van het jaar met griep op bed ligt is niet bepaald een aanlokkelijke.

Gelukkig is er nogal wat onderzoek gedaan waaruit blijkt dat ‘de oudere’ helemaal niet minder productief is en juist minder vaak afwezig is. Intelligentie en flexibiliteit hangen veel meer samen met algemene persoonlijkheidskenmerken van een persoon en zo goed als niet met leeftijd. Die laatste twee factoren worden pas op veel latere leeftijd relevant, maar zeker niet bij de beroepsbevolking.

 

De CV beoordelaars

In mijn eigen werk loop ik regelmatig tegen HR afdelingen aan zowel wat betreft vaste banen als freelance klussen.

Hoewel niemand het zal toegeven in verband met de wetgeving is er slechts een handjevol personeelszaken medewerkers dat niet standaard de CV’s van een 50+’er verwijdert, gebaseerd dus op allerlei foute aannames. De gedachte dat je van iemand van 55 nog ruim tien jaar veel plezier kunt hebben komt helemaal niet op. Voor zogenaamde ‘groeifuncties’ is de kans geselecteerd te worden al helemaal nul komma nul.

 

De zak met geld

Voordeeltjes geven aan werkgevers die een 50+’er in dienst nemen is een instrument waarvan ik me afvraag of het ooit wel heeft gewerkt. Zodra het voordeeltje het einde nadert is de werknemer het bokje en laat men zich gewoon een nieuw ‘voordeeltje’ aanleveren. Dit zien we ook gebeuren in al die ‘werken voor je uitkering’ dwang constructies. Het percentage dat er een vast contract aan overhoudt is verwaarloosbaar om nog maar te zwijgen over de behandeling die deze mensen zich moeten laten welgevallen. Niet voor vol worden aangezien, leidt tot allerlei gedragsexcessen.

Het ergste is misschien nog wel dat subsidiëren van een dergelijke constructie de vooroordelen bevestigt. ‘Ja, we weten dat dit geen volwaardige werknemer is, dus hier heb je een douceurtje om die pijn te verlichten’.

Re-integratiebureaus nog meer geld geven is mijns inziens helemaal een heilloze weg. Ik ben serieus nog nooit iemand tegengekomen die iets positiefs te melden had over een re-integratiebureau.

Wellicht handig voor als je nog niet weet hoe je een sollicitatiebrief moet schrijven of dat je rechtop moet zitten en je gesprekspartner in de ogen moet kijken tijdens een gesprek.

Dan, het ‘leven lang leren’ traject. De oudere moet dan maar een cursus gaan volgen om wel een baan te kunnen bemachtigen. Banen zijn er sowieso al mondjesmaat, dus wat verwachten ze van een oudere uit bijvoorbeeld de techniek die een computercursus doet? Doe eens een wilde gok hoeveel kans deze persoon op een baan maakt terwijl er 50 kandidaten zijn die al hun hele werkbare leven in de computers zitten?

Volstrekt kansloos natuurlijk.

Boven de 50 jaar is omscholing zinloos, slechts een minimaal percentage zal hierdoor werk vinden.

 

Wat dan wel?

Voorlichting! Zorg dat HR en inkoopafdelingen, ook bij de overheid, weten dat ze verkeerde aannames bezigen, organiseer arbeidsconferenties waar de oudere werknemer werkgevers kan ontmoeten, waar ouderen waar iedereen tegenop kijkt vanwege hun verdiensten als sprekers uitgenodigd worden. Doe een postbus 51 campagne. Een mentaliteitsverandering aan de kant van de werkgevers, dat moet je willen bewerkstelligen en dat doe je niet door er een zak met geld tegenaan te gooien.

De gemiddelde 50 plusser bruist van de energie, staat middenin het leven en heeft een schat aan ervaring; dat is de boodschap die bij de werkgevers moet doordringen.