De ezel, de steen en het Waterloo van de Europese Commissie

 

Het nieuwe acroniem is CETA, Comprehensive Canada-EU economic and trade agreement; een verdrag tussen Canada en de EU en het bevatte bijna een op een de volledige inhoud van ACTA.

 

In 2006 startte de ambassadeur voor Canada van de Europese commissie Dorian Prince de lobby voor een nieuw verdrag tussen de EU en Canada teneinde de handelspositie van beide landen te versterken.

Op het World Economic Forum, de jaarlijkse bijeenkomst waar de top van het bedrijfsleven en politici gezamenlijk nieuw beleid bespreken en hun warme banden verder aanhalen, nam Jean Charest premier van Quebec het stokje over door de lobby verder te activeren.

Wat volgde was het opzetten van een gezamenlijk onderzoek, het instellen van een scoping Group en het opstellen van de verdragstekst.

 

Het volledige onderhandelingsproces is geheim geweest. Op internet is dan ook enkel wat propaganda te vinden met betrekking tot hoe geweldig dit verdrag wel niet is en hoeveel geld het Canada en de EU wel niet op gaat leveren. Zelfs de data van het onderzoek waar het hele verdragsproces op is gebaseerd, is niet te achterhalen zodat het onmogelijk is deze te analyseren en te toetsen op correctheid.

Onduidelijk is eveneens wie er zitting hebben gehad in de scoping Group, welke grote bedrijven in het proces allemaal zijn geconsulteerd en wie de drafts van het verdrag hebben geproduceerd.

 

Afgelopen week is er een draft van het verdrag gelekt waaruit bleek dat de tekst van ACTA ook geïntegreerd is in CETA.

Aanvankelijk wilde de Europese Commissie niet eens reageren op de leaks, maar John Clancy, EC woordvoerder plaatste desalniettemin een tweet en stelt dat twee ACTA artikelen waar volgens hem de meeste discussie over was nu uit het verdrag zijn verwijderd.

Op de massale vraag vanuit de internetgemeenschap of wij de tekst van CETA misschien kunnen inzien zodat we deze zelf kunnen beoordelen, gaf Clancy niet thuis.

 

Wat wringt hier?

 

ACTA is onlangs in het Europees Parlement verpletterd. Een overgrote meerderheid van het Europese Parlement vocht zij aan zij en/of schaarde zich achter de internetgemeenschap die op goed onderbouwde wijze heeft weten bloot te leggen wat er aan het verdrag schortte.

Karel de Gught gaf op voorhand in een opmerkelijke persconferentie aan zich weinig aan te zullen trekken van een mogelijke afwijzing door het EP, wellicht wat veranderingen aan te brengen en ACTA vervolgens gewoon opnieuw voor te willen leggen.

 

Het is exact deze houding die het einde van de Europese Commissie in haar huidige vorm inluidt.

De agendabepaling van de EC gebeurt volledig buiten de burgers en het EP om, er is geen enkele grip op zowel agendabepaling als daaruit voortvloeiende onderzoeksvraagstuk formuleringen, als de daarop volgende onderhandelingen.

Niet alleen de burgers, maar ook het EP wordt niet danwel slecht geïnformeerd.

Het Europees Parlement heeft eveneens geen initiatiefrecht. Het EP kan slechts niet-bindende resoluties aannemen die de Europese Commissie aansporen een bepaald wetsvoorstel in te dienen.

 

In de praktijk worden voorstellen dus gemaakt door een klein clubje niet democratisch gekozen Euro Commissarissen. Kant en klare brokken worden vervolgens aan het EP geserveerd die er Ja of Nee op mag zeggen. Natuurlijk wringt dit ook bij de Europarlementariërs. Zij zijn immers wel rechtstreeks gekozen door hun burgers.

 

Na de enorme afgang voor de EC in ACTA zou je denken dat het begrip inmiddels wel ontwikkeld zou zijn dat geheime onderhandelingen met uitsluiting van de burger niet meer kunnen. Bij CETA volgt men echter wederom dezelfde weg.

Democratisering van de Europese Commissie is onvermijdelijk daar de geschiedenis wel heeft aangetoond dat organen die zich ondemocratisch gedragen geen lang leven beschoren zijn.  

Te verwachten is invoering van een door regeringen opgestelde shortlist waaruit de burgers mogen kiezen. Vanzelfsprekend leidt dit niet tot het gewenste effect, omdat deze wijze zal leiden tot het installeren van precies dezelfde koppen uit het Old boys network.

 

Als Europa zichzelf serieus wil nemen zou elke Europese burger zich moeten kunnen kandideren voor de EC zonder schimmige selectiecommissies en grote bedrijven die achter de schermen voor een bepaalde persoon lobbyen; kortom dezelfde methodiek als bij een gekozen president. En nee, daarvoor zijn geen grote budgetten nodig, de geweldige overwinning voor de democratie van Federico Pizzarotti als burgemeester van Parma heeft aangetoond hoe het ook kan.

 

Daarnaast moet er volledige transparantie zijn over de agenda van de EC waarbij het EP veel meer macht zou moeten krijgen; onder andere initiatiefrecht. En vanzelfsprekend moeten geheime onderhandelingen van tafel; alles transparant. Het is prima dat je met grote bedrijven praat, maar afgevaardigden uit publieke belangenorganisaties mogen nooit of te nimmer ontbreken of pas in een beslissingsstadium worden gehoord.