Verslag van Dokter Co van Melle over de ontruiming van tentenkamp Ter Apel

 

 

 

                  HET EINDE VAN HET TENTENKAMP

 

Over één ding kunnen we het eens zijn: de Somaliërs en in hun voetspoor de Iraniërs en Irakezen' zijn goed geïntegreerd in Nederland: ze weten om te gaan met politie, justitie en ME. Daar zijn ze niet bang voor.

 

Het gebaar van de omhooggeheven polsen, wachtend op de handboeien, sprak boekdelen. Niet meer ingaan op nieuwe procedures, maar rechtstreeks de macht in de ogen zien. WAUW!

 

 Dat de ontruiming zo treurig verliep, dat mensen huilend op de grond vielen, één vrouw in zwijm, dat was toch de reactie op het afscheid van dagenlang bivakkeren op het scherp van de snede.

 Ik kon zelf alleen spreken van goed contact met de mensen en ik heb hun elan gedeeld, ook toen we afgevoerd werden in de arrestanten wagens.

 

 Het bekende ruk- en trekwerk en : 'oke, ga je moeilijk doen dan krijg je het dubbel terug', als je even je neus af wilde vegen. De jongens van stavast.

 

Zo belandden we na een uur in Groningen, waar we met meer dan 100 in een te kleine kooi werden opgesloten, wel met een sigaretje van een opgevoede agent.

 

De Somaliërs zijn dan ook een hecht volk. Er staat iemand op en vertelt dat we beter één verhaal kunnen vertellen en dat hij dat straks aan de officier gaat meedelen. Hij wordt vervolgens verhoord.

Ik zelf mocht er ook uit, maar niet nadat ik 3 kwartier op computergehannes moest wachten. 'Als christen heb ik geleerd dat je mensen in nood moet helpen en toen ik gevorderd werd ben ik gebleven en heb een vrouw die flauwviel kunnen helpen.'

Het werd geboekt als 'misdrijf'.

Ik werd daarna op vrije voeten gesteld, maar de Somaliërs blijven...

Waar zijn de advocaten gebleven?

 

Hart groet, Co